Bocikowyj Dył – niewielkie zagłębienie w terenie położone na południowo-wschodnim krańcu Poryłmbki. Właścicielem ziemi, na której znajdował się dół, był mieszkaniec Serwitutu o nazwisku Botta, na którego zdrobniale mówiono „Bocik” – stąd pochodzenie nazwy. Bocikowyj Dył służył dawniej do wypalania cegieł do celów budowlanych.

Budzkeł Drōga – odcinek drogi leśnej nr 5 prowadzący do położonej o 5 km na północ od Smolarni osady Bud – stąd pochodzenie nazwy. Inne określenie tej drogi to Smolełrzōnka, która na niemieckich mapach Messtischblatt występuje pod nazwą Pechhütter Weg, która z kolei wskazuje odwrotny kierunek jazdy, tj. od osady Bud w kierunku południowym do Smolarni.

Do Kamiynioleczy – tą nazwą określa się miejsce w lesie położone około 0,5 km na północny wschód od Szpicy, po wschodniej stronie drogi wojewódzkiej nr 414 (W dalszej części droga ta opisywana będzie skrótem „DW 414″). Nazwa pochodzi od znajdującego się kiedyś w tym miejscu kamienia.

Dambina1 – niewielki skrawek lasu położony tuż przy samych Wrotach na granicy Smolarni i Racławiczek w miejscu, gdzie dawniej rosły wielkie dęby – stąd pochodzenie nazwy.

Drełbki – obszar leśny położony na Wygōnie w Smolarni, ciągnący się wzdłuż Drełbkowy Drōgi. Pochodzenie nazwy nieznane.

Drełbkoweł Drōga – droga leśna o długości około 1,3 km położona na Wygōnie w Smolarni, która dawniej łączyła Miler Wejg z leśniczówką w Chrzelicach położoną przy DW 414. Droga ta znajduje się na Drełbkach – stąd nazwa.

Drōga Niemodlinskeł (inna znana nazwa tej drogi to Telegrafka) – obecnie droga leśna nr 6 biorąca swój początek na Szpicyj w Smolarni, która prowadzi w kierunku północno-zachodnim do Niemodlina – stąd jej nazwa. Według niektórych mieszkańców droga ta dawniej brała swój początek nieco wcześniej, tj. na wysokości krzyża stojącego w polu pomiędzy Smolarnią a Serwitutem, przy nieistniejącym obecnie rozwidleniu dróg. Inna znana nazwa tej drogi to Kujawiōnka (niem. Kujauer Weg) – ta nazwa z kolei wskazuje odwrotny kierunek jazdy, tj. od Niemodlina do Kujaw. Co ciekawe na mapie z 1734 r. przedstawiającej niemodlińskie i tułowickie dobra pańskie2 odnaleźć można drogę o nazwie Koyauer Strasse (ulica Kujawska), a w okolicach Szydłowa Falkenberger Strasse nach Koyau und Klein Glogau (ulica Niemodlińska w kierunku Kujaw i Głogówka). Nie udało się jednak ustalić czy nazwy tych dróg z całą pewnością dotyczą obecnie znanej Drōgi Niemodlinsky.

Gōrka – niewielkie wzniesienie znajdujące się pomiędzy Smolarnią a Dziedzicami, przy drodze polnej prowadzącej z Uszkōw w Smolarni na Stełwek w Dziedzicach. Szczyt tego wzniesienia znajduje się na wysokość 186,3 m n.p.m.

Gōrki – niewielki obszar leśny położony na Poryłmbce po prawej stronie drogi prowadzącej ze Smolarni do Serwitutu. Nazwa pochodzi od charakterystycznego ukształtowania terenu będącego efektem eksploatacji piasku, która doprowadziła do powstania na tym terenie niewielkich zagłębień i pagórków. Nazwa Gōrki znana jest bardziej młodszym mieszkańcom, którzy w latach 80. i 90. XX w. wykorzystywali to miejsce m.in. do przejażdżek rowerowych.

Gōrneł Drōga – 4,5-kilometrowy odcinek drogi leśnej nr 31 prowadzący z Kopaliny na północny wschód w kierunku Przysieczy. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od tego, iż fragment tej drogi na początkowym jej odcinku prowadzi pod górkę. Różnica wysokości w terenie na odcinku 2,4 km (od Kopaliny do najwyżej położonego punktu tej drogi) wynosi ponad 7,5 metra.

Grełfski Las – praktycznie nieużywane dzisiaj potoczne określenie pierwotnego Głogóweckiego Lasu Serwitutowego znajdującego się na północ od Serwitutu. Nazwa ta znana jest w większości jedynie najstarszym mieszkańcom, którzy pamiętają jeszcze czasy, kiedy las ten należał do hrabiowskiej rodziny Tiele-Win­ckler z Mosznej i nosił nazwę Dziedzicki Las Serwitutowy. Nazwa ta wzięła się od grafa – tj. tytułu szlacheckiego funkcjonującego w dawnych Niemczech. Tytuł taki posiadała rodzina Oppersdorfów z Głogówka (dawni właściciele lasu) i rodzina Tiele-Wincklerów z Mosznej będąca właścicielem lasu od lat 20. XX w.

Jałtloweł Drōga – droga leśna nr 10 znajdująca się na Łoblejzyłgach, która prowadzi od Szpicy na Jałtlowył Gōrkał. Działka przylegająca do tej drogi należała kiedyś do jednego z tutejszych mieszkańców o imieniu Anton. Starsi mieszkańcy w lokalnej gwarze śląskiej imię to wymawiają często jako Jałntōn. W tym przypadku polsko brzmiący człon nazwy Antonowa (czyli należąca do Antona) został przekształcony na Jałntōnioweł, a w późniejszym czasie na Jałntloweł – stąd pochodzenie nazwy.

Jałtloweł Gōrka – niewielkie wzniesienie znajdujące się na północny zachód od Szpicy przy drodze leśnej nr 10. Nazwa pochodzi od miejsca, w którym znajduje się to wzniesienie, tj. na Jałtlowyj Drōdze.

Jamoweł Drōga – odcinek drogi leśnej, która swój początek bierze na Szpicyj i prowadzi na południowy wschód w kierunku Poryłmbki i dalej w kierunku drewnianego krzyża położonego w polu pomiędzy Smolarnią i Serwitutem. Droga ta prowadzi na obszar nieużytków rolnych (dawniej pól i łąk) określanych, jako Jamy – stąd pochodzenie nazwy. Obecnie ponad 200-metrowy fragment tej drogi (od strony południowej) już nie istnieje i porośnięty jest młodnikiem.

Jamy – wśród młodszych mieszkańców określeniem tym nazywany jest niewielki obszar leśny położony na wschód od Gōrek, po prawej stronie drogi prowadzącej ze Smolarni do Serwitutu. Nazwa pochodzi od powstałych w tym miejscu na skutek eksploatacji gliny zagłębień w terenie zwanych jamami, o głębokości dochodzących do nieco ponad dwóch metrów. Wśród starszych mieszkańców miejsce to dzieli się na WielkiMałyj Berg (Berg – pl. góra, wzniesienie). Pierwsza nazwa dotyczy znajdującego się na Jamach większego zagłębienia w ziemi tworzącego wyższą górkę (Wielki Berg) – w odróżnieniu do znajdującej się nieopodal niższej górki (Małyj Berg). Ponadto starsi mieszkańcy poprzez nazwę Jamy rozumieją nie tylko opisany tutaj obszar leśny, ale również obszar dawnych pól i łąk przylegających do nieistniejącego fragmentu Jamowy Drōgi, ciągnący się aż do krzyża położonego w polu pomiędzy Smolarnią i Serwitutem.

Widok na Jamy z drogi Smolarnia-Serwitut

Jōzoweł Drōga – droga równoległa do Jałtlowy Drōgi znajdująca się w środku obszaru leśnego położonego na Łoblejzyłgach. Nazwa pochodzi najprawdopodobniej od imienia jednego z właścicieli gruntów położonych przy tej drodze – Józefa. Imienia, które w lokalnej gwarze śląskiej wymawiane jest, jako Jōza – pl. Józef.

Kaczy Deły – niewielki obszar leśny znajdujący się przy drodze leśnej nr 11 w leśnictwie Smolarnia, gdzie dawniej znajdował się mały staw, w rejonie którego swoje siedliska miały dzikie kaczki – stąd pochodzenie nazwy.

Kałużoweł Krzipopa – rów w lesie, mieszczący się na północ od położonej przy DW 414 leśniczówki w Chrzelicach. Oficjalna niemiecka nazwa, z którą można się spotkać na mapach, to Kalucze Graben. Pochodzenie nazwy jest nieznane.

Kocury – duży obszar lasu, pól i łąk przeplatany zaroślami znajdujący się pomiędzy Dziedzicami, Smolarnią a dawnym Czarnym Stawem w Chrzelicach. Na mapie dóbr chrzelickich z 1758 r. obszar ten określany jest jako Koczurow (pola), Kotzurow (łąki) oraz Koczurower Waldt (las)3. Pochodzenie nazwy jest nieznane.

Kole Kamiynia (kole Wielkygo Kamiynia) – fragment oddziału leśnego nr 112 położonego w leśnictwie Chrzelice, gdzie do dnia dzisiejszego umiejscowiony jest, pochodzący najprawdopodobniej z okresu zlodowacenia środkowopolskiego, głaz narzutowy (kamień) – stąd pochodzenie nazwy. Nieopodal Kamiynia przepływa również Kałużoweł Krzipopa.

Kole Wojełka – określenie grobu nieznanego żołnierza znajdującego się przy drodze leśnej nr 11 w oddziale leśnym nr 185 leśnictwa Smolarnia. Droga prowadząca w kierunku grobu w nazewnictwie miejscowych leśników określana jest ponadto nazwą Grobkowa.

Ko(j)ścielneł Ścieżka – droga, którą dawniej można było dojść z Kopaliny (przysiółek Ścigowa) do kościała w Racławiczkach – stąd nazwa. Na niemieckich mapach droga ta występuje pod nazwą Kirch-Weg (Droga Kościelna).

Krzełki – obszar leśny rozciągający się wzdłuż wschodniej strony DW 414, od Wygōnu w Smolarni do Szpicy, i sięgający po zabudowania rodziny Otremba położone w północnej części miejscowości. Nazwa pochodzi od rosnących tam w latach 40. i 50. XX w. krzewów i zarośli.

  1. W zależności od rozmówców, nazwa ta wymawiana jest również, jako: Dał(m)bina.
  2. Na kartuszu mapy zachowano oryginalny napis w języku niemieckim, który w tłumaczeniu na język polski brzmi: „Kompendium oraz zwięzłe odwzorowanie niemodlińskich i tułowickich dóbr pańskich, tak samych wiosek jak i pól, stawów i lasów na ich gruntach leżących, sporządzone przez Christopha Glaubitza w roku 1734”. (Woźniak M., Woźniak E, 2010, s. 29).
  3. Nazwa Kotzurow występuje również w Katastrze Karolińskim z 1723 r. opisującym miejscowość Chrzelice.